Η Συμφωνία του Eurogroup (ΕΕ των 17) για ένα αυστηρότερο πλαίσιο - έλεγχο της δημοσιονομικής πειθαρχίας δε συνιστά ισχυροποίηση ούτε του ευρώ, ούτε του Eurogroup, ούτε πολύ περισσότερο της ΕΕ.
Επιτεύχθηκε ένας εύθραυστος συμβιβασμός με κυρίαρχα τα συμφέροντα και τη θέληση της Γερμανίας, που δεν πρόκειται ούτε τις αντιθέσεις να αμβλύνει, ούτε την ανισομετρία να ξεπεράσει, ούτε την οικονομική κρίση ν' αντιμετωπίσει. Αλλωστε η προσκόλληση στην αυστηρή δημοσιονομική διαχείριση αμφισβητείται και εντός της Γερμανίας.
Η ενοποίηση της ευρωπαϊκής αγοράς στο πλαίσιο της ΕΕ του 1991 και του 2000 αποτελεί παρελθόν. Εστω και τώρα, τα εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα ή δυνάμεις μέσα σε αυτά, που παραδόθηκαν στο «νομοτελειακό» της ΕΕ, είναι καιρός να αντιταχθούν συνολικά στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της, να καλέσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε ρήξη με την ΕΕ, ανεξάρτητα αν δρουν σε κράτος του ηγετικού πυρήνα της ή σε κάποια πιο κοντινή ή πιο μακρινή τροχιά γύρω από αυτόν.
Το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ δεν πρέπει να εγκλωβιστεί αναμένοντας την εξέλιξη των αντιθέσεων μεταξύ των αστικών κυβερνήσεων και των διαφόρων τμημάτων του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Να βαδίσει μπροστά για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εργατική εξουσία.
Τώρα που γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η ΕΕ αποτελεί το φύλακα της εξουσίας και των κερδών των μονοπωλίων, τώρα που δυναμώνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις, οι οποίες εξασθενούν αυτήν την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία, έχει ιδιαίτερη σημασία να ηττηθεί η οπορτουνιστική γραμμή που καλεί στην ουτοπική αναζήτηση μιας νέας «φιλολαϊκής αρχιτεκτονικής» της ΕΕ. Αυτή η γραμμή οδηγεί στον αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος. Η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζονται.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, πρέπει να προβληματιστούν σχετικά με το ποια πολιτική δύναμη είπε την αλήθεια και ποιες δυνάμεις προσπάθησαν να τους εξαπατήσουν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Το ΚΚΕ, ήδη από το πρώτο Μνημόνιο, ανέδειξε τον αντεργατικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα των Μνημονίων - Συνθηκών της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης με την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις ενώσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου για την αναδιάρθρωση ή την επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Ολα τα μνημόνια και οι αναθεωρήσεις τους είναι μια σχεδιασμένη κλιμάκωση της οικονομικής χρεοκοπίας του λαού, με στόχο την περιορισμένη απαξίωση για το κεφάλαιο των παλιότερων πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου και την αποφυγή ενεργοποίησης των «ασφαλίστρων κινδύνου χρεοκοπίας» (CDS) που θα έφερναν κέρδη σε ομίλους που στοιχηματίζουν υπέρ της ελληνικής χρεοκοπίας.
Ο έλεγχος και οι συζητήσεις της κυβέρνησης με την Τρόικα για την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στις νέες πιο αυστηρές απαιτήσεις δημοσιονομικής πειθαρχίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, με βάση την πρόσφατη κατάληξη του Eurogroup, συνεπάγεται νέα δυσβάστακτα βάρη για το λαό. Πρόκειται για ένα νέο τσουνάμι αντεργατικών μέτρων που θα συνδυαστεί με τη φοροληστεία του λαού. Το νέο αντιλαϊκό πακέτο περιλαμβάνει: Μειώσεις σε κατώτατα όρια μισθών, σε μισθούς πρώην ΔΕΚΟ, στον 13ο και 14ο στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, στις επικουρικές και στο εφάπαξ, στις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, μονιμοποίηση του τέλους ακινήτων και άλλων επιβαρύνσεων.
Δεν είναι παρά μόνο το κερασάκι στην τούρτα οι φοροέλεγχοι για την πάταξη της φοροδιαφυγής στα υψηλά εισοδήματα, ενώ απροκάλυπτη είναι η πρόθεση νέων μειώσεων της φορολογίας στα εταιρικά κέρδη.
Η προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στο νέο δημοσιονομικό πλαίσιο της ευρωζώνης είναι βαθιά αντιλαϊκή, ενώ δεν θα οδηγήσει ούτε σε έξοδο από την πτώση της βιομηχανικής παραγωγής και συνολικότερα της οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή σε έξοδο από την κρίση και σε ανάκαμψη, ούτε σε μείωση του δημοσίου χρέους.
Είναι η ίδια συνταγή του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας που είχε υιοθετηθεί για την κρίση στην Αργεντινή, που η αναγκαστική δήλωση χρεοκοπίας προς τους δανειστές της ήρθε αφού η εξαθλίωση και η ανεργία έφθασαν προ των πυλών μιας επικίνδυνης για την καπιταλιστική εξουσία πολιτικής κρίσης.
Τόσο το εγχώριο κεφάλαιο και η πολιτική εξουσία του όσο και οι διεθνείς ιμπεριαλιστές - σύμμαχοί του, ποτέ δεν νοιάζονταν έστω και για τις πιο στοιχειώδεις εργατικές και λαϊκές ανάγκες, αλλά πάντοτε νοιάζονται για τη χειραγώγηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων. Οι διαφορές μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου, εγχώριου ή ξένου, είναι συμπληρωματικές ως προς το στόχο εξασφάλισης του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους και χειραγώγησης της εργατικής συνείδησης.
Το τμήμα του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, που σήμερα υποστηρίζει την επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα συνδεδεμένο με το δολάριο, ή και με τη βρετανική λίρα, σε καμία περίπτωση δε νοιάζεται για την άρση των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων που περιλήφθηκαν στα Μνημόνια των ελληνικών κυβερνήσεων με την ΕΕ και το ΔΝΤ ή εφαρμόστηκαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις υπό το πρόσχημα του Μνημονίου, με το φόβητρο της απειλής μη εκταμίευσης των δόσεων.
Αποσιωπούν από τον ελληνικό λαό ότι το νόμισμα της Αργεντινής δεν ήταν συνδεδεμένο με το ευρώ, αλλά με το δολάριο, ενώ στη συνέχεια η σχετική αποδέσμευσή του δε φρέναρε τη φτώχεια και την ανεργία.
Γι' αυτό οι εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις και αγώνες στην Ελλάδα δεν πρέπει να περιοριστούν στην ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης, αλλά να κατευθυνθούν στην πάλη που θα δημιουργήσει τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Γι' αυτό έχει σημασία να ξεδιπλωθεί η λαϊκή αντεπίθεση για να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο και να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων σε βάρος των πολιτικών υπηρετών της ΕΕ και της άρχουσας τάξης.
ΔΕΝ είναι αλήθεια ότι αυτός ο αγώνας θα διεξάγεται σε μια περιφέρεια, σε ένα διεθνοποιημένο κόσμο, που θα κυριαρχεί μόνο το ισχυρό καπιταλιστικό συμφέρον, η απειλή της βίας της δικής του εξουσίας.
ΔΕΝ είναι αλήθεια ότι για τον παραπάνω λόγο είναι προδικασμένη και αδιέξοδη η πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία στην Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι ότι οι ίδιες αντιφάσεις, τα ίδια αδιέξοδα στην άσκηση της αστικής διαχείρισης, οι ίδιες θλιβερές προοπτικές για την εργασία, το εισόδημα, το βιοτικό επίπεδο υπάρχουν για την εργατική τάξη, τους μισθωτούς, τα άλλα λαϊκά στρώματα και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης και άλλων ηπείρων, από τη γειτονική Ιταλία έως την πολύ μακρινή Αυστραλία, από την Ιρλανδία έως τη Μέση Ανατολή.
Πολύ περισσότερο που ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου - της Μέσης Ανατολής όλο και περισσότερο παίρνει τη μορφή του πολέμου για τον έλεγχο των αγορών των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφορών.
Το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών, της εργατικής τάξης και των λαϊκών τμημάτων μεσαίων στρωμάτων, βρίσκεται σε γραμμή ρήξης με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, σε γραμμή αλληλεγγύης με κάθε εργατική - λαϊκή συμμαχία ανατροπής της αστικής εξουσίας σε χώρα ισχυρότερης ή ασθενέστερης καπιταλιστικής οικονομίας, υψηλότερης ή χαμηλότερης θέσης καπιταλιστικού κράτους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Αυτή η γραμμή πάλης είναι αναγκαιότητα ακόμα και για την επιβίωση εκτεταμένων τμημάτων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων και νέων προερχόμενων από λαϊκές οικογένειες.
Το ΚΚΕ δίνει και θα δώσει όλες τις δυνάμεις του σε αυτόν το σκληρό ταξικό αγώνα, αλλά τον μοναδικό με προοπτική για το λαό.